"Takeshis'", podobnie jak arcydzieło Felliniego, jest filmem o filmie. Utwór Kitano jest dynamiczny, dowcipny, przewrotny, ironiczny; zawiera też sporo scen efektownych strzelanin. Muszę uczciwie przyznać, bo nie ma się czym chwalić, że "Takeshis'" jest dopiero pierwszym filmem twórcy "Hana-bi", który zobaczyłem, więc niektóre szczegóły mogły mi umknąć. Jednak oglądało mi się rewelacyjnie. Znakomicie przedstawił reżyser współistnienie i przenikanie się dwóch światów - szarej rzeczywistości i efektownej filmowej fikcji, gdzie wszystko się może zdarzyć, powtórzyć. Zdaje się Kitano mówić, że to właśnie ten drugi świat jest ważniejszy i paradoksalnie bardziej realistyczny. Czego "Takeshis'" jest najlepszym i absolutnie reprezentatywnym przykładem. Pokazuje on z jednej strony los pracującego w sklepie rozbitka życiowego, który po godzinach biega na castingi - marzy aby zostać aktorem. Z drugiej mamy identycznie wyglądającego gwiazdora filmowego, w którego w halucynacjach zdaje się zamieniać nieśmiały kasjer.

Kitano: "Do tych, którzy będą ten film oglądać - proszę, zaniechajcie na chwilę analiz umysłowych. Spróbujcie poczuć, wejść w klimat tego filmu." Przynajmniej za pierwszym razem tak właśnie należy zrobić - nie sposób bowiem wyłapać przeróżnych zależności, niuansów, pobocznych wątków i tego wszystkiego uporządkować. Jednak na poziomie estetycznym i postmodernistycznym przyjemność z projekcji jest niebywała - reżyser ma zaskakujące pomysły (jazda nocą taksówką!), bardzo sprawnie realizuje strzelaniny (końcowa!) i nie zapomina o dystansie i poczuciu humoru. Wybuchowa mieszanka, którą warto, choćby raz, obejrzeć. Polecam!